Het is nu ruim 2 jaar geleden dat ik `s morgens wakker werd met een pijnlijk gevoel in mijn nek. Ik dacht dat het spierpijn was. Ik had de avond er voor lekker buiten gezeten. Het was immers mooi weer. Misschien had ik toch een beetje kou opgelopen. Op dat moment heb ik er verder niet zoveel aandacht aan besteedt. Het zou immers wel vanzelf weer overgaan.
Maar enkele dagen later was de pijn nog steeds niet minder geworden. Integendeel het werd alleen maar erger. Toen heb besloten mij tot de apotheek te wenden en enkele smeerseltjes tegen spierpijn op te halen en wat pijnstillers. Maar wat ik ook probeerde, de pijn in mijn nek werd alleen maar erger.
Ik denk, ongeveer een week later, laat ik mij maar weer eens tot een huisarts wenden. Deze arts heeft mijn nek toen gekraakt. Maar ook dit bracht niet de gewenste oplossing voor de pijn in mijn nek.
Toen heb ik mij, op advies van mijn huisarts, tot een fysiotherapeut gewend. Deze heeft mij een aantal malen behandeld. Eerst dacht deze dat ik een knoop in mijn spieren had. Later had ze het over een triggerpoint. Maar geen van de behandelingen bracht uitkomst. De klachten namen niet af, maar toe.
In de tussentijd was ik ook al een aantal malen bij de eerste hulp van een ziekenhuis geweest. Ik heb hier tweemaal een injectie gehad. Uitkomst: geen resultaat.
Mijn fysiotherapeut heeft mij toen naar een neuroloog gestuurd. Deze heeft mij onderzocht en uitte het vermoeden van een nekhernia. Hij heeft daarop direct contact opgenomen met het ziekenhuis en de volgende dag zou ik worden opgenomen. Dit is toen ook gebeurd. We schrijven nu augustus 2012. En vanaf hier begint de echte lijdensweg. Natuurlijk ik had altijd al klachten, maar die verdwenen in het niet bij wat er zich vanaf de ziekenhuis opname afspeelde.
Nadat ik was opgenomen in het ziekenhuis begon met direct met pijnbestrijding. Ik kreeg allerlei medicijnen toegediend. Op één van die medicijnen reageerde ik totaal verkeerd. Ik werd er doodziek van.
Ook kreeg ik fysiotherapie aan bed. Maar dit hielp helaas ook niet. Er werd een CT-scan gemaakt en een MRI-scan. Voordat de scans werden gemaakt zij één van de artsen tijdens de visite dat het mogelijk een hernia was of een tumor. Ik schrok me dood in dacht: mijn God het zal toch geen tumor zijn.
De volgende dag kreeg ik de uitslag van de scans. Het bleek toch een nekhernia te zijn. Ook werd mij toen verteld dat ze dit liever niet zouden opereren omdat dit toch wel enige risico´s met zich mee droeg. Hun advies om door te gaan met pijnbestrijding en wel op plaatselijk niveau.
Ik kreeg toen onder röntgen op de plek waar de hernia zich bevond, via een slang, medicijnen toegediend. Dit hielp slechts een aantal uren en daarna kwam de pijn weer terug.
Nu duidelijk was dat pijnbestrijding niet hielp werd er toch besloten te gaan opereren. De operatie is verder goed verlopen alleen na de operatie kreeg ik allerlei andere klachten.
Zes weken na de operatie kon ik plotseling niet meer slikken en mijn spraakvermogen was helemaal weg. Het was alsof ik een stuk in mijn keel had. Heel erg oprispen. Ook werd het zicht aan mijn linker oog sterk minder en kreeg ik een heel naar gevoel in mijn hoofd. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat ik met de ziekenauto naar het ziekenhuis ben vervoerd.
Hier begon alles weer opnieuw. Er werd een MRI-scan en een MRT-scan gemaakt. Echter de doctoren konden niets vinden. De prothese, welke in mijn wervelkolom was geplaatst tijdens de operatie, zat goed. In mijn hoofd was verder niets te vinden. Kortom, neurologisch gezien, was er niets mis.
Wat ook heel frustrerend was, was de arrogantie van de artsen. Ze waren niet bereid te praten en ik moest maar weer naar huis met nieuwe medicatie.
Na een aantal weken de medicatie te hebben genomen werden de klachten plotseling weer veel erger. Opnieuw met de auto naar het ziekenhuis. Weer allerlei onderzoeken. Ook nu konden ze weer niets vinden. Na drie dagen ziekenhuis opname weer naar huis gestuurd.
Echter enkele weken later weer in het ziekenhuis beland, omdat de klachten maar aanhielden en niet minder werden. Eerst wilden de artsen mij helemaal niet opnemen. Bij aankomst in het ziekenhuis werd tegen mij gezegd: "Oh, u weer hier". Dit vond ik verschrikkelijk. Ik had sterk de indruk dat men mij helemaal niet meer serieus nam. Men wilde mij ook niet onderzoeken. Immer als was een paar weken daarvoor al onderzocht. Na veel aandringen werd er toch weer een scan gemaakt. Maar dit leverde niets op. Toen was de conclusie van de artsen: Het is psychisch. Ik werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Ik ben ruim negen weken opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek. Het was daar verschrikkelijk. Ik ben er niets beter van geworden, alleen maar slechter. Ik kreeg heel veel medicijnen toegediend. O.a. medicijnen tegen parkinson. Ik werd hier hondsberoerd van. Logisch, want ik had helemaal geen parkinson, al moet ik toegeven dat de verschijnselen er verdacht veel op leken. Schudden met hoofd, armen en benen.
Telkens wanneer ik aangaf mij niet goed te voelen werd mij te verstaan gegeven dat ik niet moest zeuren maar dat ik maar afleiding moest gaan zoeken en als ik zou blijven klagen zou ik worden overgebracht naar een gesloten afdeling. Na negen weken heb ik aangegeven naar huis te willen. Dit werd ook toegestaan. Nazorg was er in het geheel niet.
Toen ik weer thuis was na de opname in de psychiatrische kliniek heb ik contact gezocht met een acupuncturist. Na dat ik daar een aantal malen was geweest, mijn klachten werden niet minder ondanks diverse behandelingen, opperde zij de mogelijkheid van een vitamine B12 tekort. Zij was de eerste die dit naar voren bracht. Zei adviseerde mij om een Vitamine B12 complex te nemen. Dit heb ik ook gedaan en de klachten werden in eerste instantie iets minder. Maar dit was maar van korte duur. Daarna ging het weer berg afwaarts. Ook verwees zij mij naar een orthopedisch chirurg i.v.m. de nekhernia operatie.
De orthopedisch chirurg heeft mij opnieuw van top tot teen onderzocht. Echter zonder resultaat. Hij heeft mij door verwezen naar een Osteopaat. Deze heeft een tiental behandelingen uitgevoerd. Echter ook zonder resultaat.
Ik bleef de klachten houden. Niet alleen houden maar ze werden ook alsmaar erger. De mensen in mijn omgeving konden hier totaal geen begrip voor op brengen. Zij begrepen mij niet en ik moest maar niet zeuren. Echter ik kon totaal niets meer. Ik lag bijna de gehele dag op bed of ik was te vinden in de praktijk van de huisarts. Op een gegeven moment heeft die mij door verwezen naar een universitair ziekenhuis.
Direct na de opnamen begonnen de onderzoeken. En tijdens de tweede dag van mijn opname waren de eerste resultaten bekend. Ik had suikerziekte en een groot vitamine B12 tekort. Enerzijds was ik opgelucht anderzijds was ik ook sceptisch. Ik wist het gewoon niet meer.
Daarna heb ik van mijn huisarts wekelijks een vitamine B12 injectie gekregen. Ik ging ook vooruit en ging me langzaam weer beter voelen. Maar door mijn eigen schuld ben ik niet doorgegaan met de injecties. Ik voelde me weer een stuk beter en heb nagelaten mijn injecties op te halen.
Na een paar maanden ging het weer aanzienlijk slechter. Ik heb daarop contact gezocht met Bo Baden. Hij adviseerde mij om smelttabletten te gaan slikken. Deze hielpen mij totaal niet en waren bovendien verschrikkelijk duur. Ik heb gedurende deze tijd ook een afspraak gemaakt met Dr. Reynen in Deurne. Ik ben daar één maal geweest. Wat een wazig gedoe hanteert deze man. En bovendien verschrikkelijk duur. Een consult kost daar al gauw 170 euro. Bovendien heeft hij de pinautomaat op zijn bureau staan. Dit zegt mij al genoeg.
Hij is naar mij idee een goudzoeker over de rug van de zieke patiënten.
Ik ben verder gaan zoeken en kwam in contact met lotgenoten. Zij hebben me verder op weg geholpen en ben zelf vitamine B12 gaan injecteren. Ik zit nu in een situatie met begin verergeringen. Hier moet ik door heen. Het valt me ontzettend zwaar en heb vaak het gevoel dat ik het niet kan volbrengen. Vaak wil graag dood zijn. Zo beroerd voel ik mij.
Maar enkele dagen later was de pijn nog steeds niet minder geworden. Integendeel het werd alleen maar erger. Toen heb besloten mij tot de apotheek te wenden en enkele smeerseltjes tegen spierpijn op te halen en wat pijnstillers. Maar wat ik ook probeerde, de pijn in mijn nek werd alleen maar erger.
Ik denk, ongeveer een week later, laat ik mij maar weer eens tot een huisarts wenden. Deze arts heeft mijn nek toen gekraakt. Maar ook dit bracht niet de gewenste oplossing voor de pijn in mijn nek.
Toen heb ik mij, op advies van mijn huisarts, tot een fysiotherapeut gewend. Deze heeft mij een aantal malen behandeld. Eerst dacht deze dat ik een knoop in mijn spieren had. Later had ze het over een triggerpoint. Maar geen van de behandelingen bracht uitkomst. De klachten namen niet af, maar toe.
In de tussentijd was ik ook al een aantal malen bij de eerste hulp van een ziekenhuis geweest. Ik heb hier tweemaal een injectie gehad. Uitkomst: geen resultaat.
Mijn fysiotherapeut heeft mij toen naar een neuroloog gestuurd. Deze heeft mij onderzocht en uitte het vermoeden van een nekhernia. Hij heeft daarop direct contact opgenomen met het ziekenhuis en de volgende dag zou ik worden opgenomen. Dit is toen ook gebeurd. We schrijven nu augustus 2012. En vanaf hier begint de echte lijdensweg. Natuurlijk ik had altijd al klachten, maar die verdwenen in het niet bij wat er zich vanaf de ziekenhuis opname afspeelde.
Nadat ik was opgenomen in het ziekenhuis begon met direct met pijnbestrijding. Ik kreeg allerlei medicijnen toegediend. Op één van die medicijnen reageerde ik totaal verkeerd. Ik werd er doodziek van.
Ook kreeg ik fysiotherapie aan bed. Maar dit hielp helaas ook niet. Er werd een CT-scan gemaakt en een MRI-scan. Voordat de scans werden gemaakt zij één van de artsen tijdens de visite dat het mogelijk een hernia was of een tumor. Ik schrok me dood in dacht: mijn God het zal toch geen tumor zijn.
De volgende dag kreeg ik de uitslag van de scans. Het bleek toch een nekhernia te zijn. Ook werd mij toen verteld dat ze dit liever niet zouden opereren omdat dit toch wel enige risico´s met zich mee droeg. Hun advies om door te gaan met pijnbestrijding en wel op plaatselijk niveau.
Ik kreeg toen onder röntgen op de plek waar de hernia zich bevond, via een slang, medicijnen toegediend. Dit hielp slechts een aantal uren en daarna kwam de pijn weer terug.
Nu duidelijk was dat pijnbestrijding niet hielp werd er toch besloten te gaan opereren. De operatie is verder goed verlopen alleen na de operatie kreeg ik allerlei andere klachten.
Zes weken na de operatie kon ik plotseling niet meer slikken en mijn spraakvermogen was helemaal weg. Het was alsof ik een stuk in mijn keel had. Heel erg oprispen. Ook werd het zicht aan mijn linker oog sterk minder en kreeg ik een heel naar gevoel in mijn hoofd. Dit werd op een gegeven moment zo erg dat ik met de ziekenauto naar het ziekenhuis ben vervoerd.
Hier begon alles weer opnieuw. Er werd een MRI-scan en een MRT-scan gemaakt. Echter de doctoren konden niets vinden. De prothese, welke in mijn wervelkolom was geplaatst tijdens de operatie, zat goed. In mijn hoofd was verder niets te vinden. Kortom, neurologisch gezien, was er niets mis.
Wat ook heel frustrerend was, was de arrogantie van de artsen. Ze waren niet bereid te praten en ik moest maar weer naar huis met nieuwe medicatie.
Na een aantal weken de medicatie te hebben genomen werden de klachten plotseling weer veel erger. Opnieuw met de auto naar het ziekenhuis. Weer allerlei onderzoeken. Ook nu konden ze weer niets vinden. Na drie dagen ziekenhuis opname weer naar huis gestuurd.
Echter enkele weken later weer in het ziekenhuis beland, omdat de klachten maar aanhielden en niet minder werden. Eerst wilden de artsen mij helemaal niet opnemen. Bij aankomst in het ziekenhuis werd tegen mij gezegd: "Oh, u weer hier". Dit vond ik verschrikkelijk. Ik had sterk de indruk dat men mij helemaal niet meer serieus nam. Men wilde mij ook niet onderzoeken. Immer als was een paar weken daarvoor al onderzocht. Na veel aandringen werd er toch weer een scan gemaakt. Maar dit leverde niets op. Toen was de conclusie van de artsen: Het is psychisch. Ik werd opgenomen in een psychiatrische kliniek.
Ik ben ruim negen weken opgenomen geweest in een psychiatrische kliniek. Het was daar verschrikkelijk. Ik ben er niets beter van geworden, alleen maar slechter. Ik kreeg heel veel medicijnen toegediend. O.a. medicijnen tegen parkinson. Ik werd hier hondsberoerd van. Logisch, want ik had helemaal geen parkinson, al moet ik toegeven dat de verschijnselen er verdacht veel op leken. Schudden met hoofd, armen en benen.
Telkens wanneer ik aangaf mij niet goed te voelen werd mij te verstaan gegeven dat ik niet moest zeuren maar dat ik maar afleiding moest gaan zoeken en als ik zou blijven klagen zou ik worden overgebracht naar een gesloten afdeling. Na negen weken heb ik aangegeven naar huis te willen. Dit werd ook toegestaan. Nazorg was er in het geheel niet.
Toen ik weer thuis was na de opname in de psychiatrische kliniek heb ik contact gezocht met een acupuncturist. Na dat ik daar een aantal malen was geweest, mijn klachten werden niet minder ondanks diverse behandelingen, opperde zij de mogelijkheid van een vitamine B12 tekort. Zij was de eerste die dit naar voren bracht. Zei adviseerde mij om een Vitamine B12 complex te nemen. Dit heb ik ook gedaan en de klachten werden in eerste instantie iets minder. Maar dit was maar van korte duur. Daarna ging het weer berg afwaarts. Ook verwees zij mij naar een orthopedisch chirurg i.v.m. de nekhernia operatie.
De orthopedisch chirurg heeft mij opnieuw van top tot teen onderzocht. Echter zonder resultaat. Hij heeft mij door verwezen naar een Osteopaat. Deze heeft een tiental behandelingen uitgevoerd. Echter ook zonder resultaat.
Ik bleef de klachten houden. Niet alleen houden maar ze werden ook alsmaar erger. De mensen in mijn omgeving konden hier totaal geen begrip voor op brengen. Zij begrepen mij niet en ik moest maar niet zeuren. Echter ik kon totaal niets meer. Ik lag bijna de gehele dag op bed of ik was te vinden in de praktijk van de huisarts. Op een gegeven moment heeft die mij door verwezen naar een universitair ziekenhuis.
Direct na de opnamen begonnen de onderzoeken. En tijdens de tweede dag van mijn opname waren de eerste resultaten bekend. Ik had suikerziekte en een groot vitamine B12 tekort. Enerzijds was ik opgelucht anderzijds was ik ook sceptisch. Ik wist het gewoon niet meer.
Daarna heb ik van mijn huisarts wekelijks een vitamine B12 injectie gekregen. Ik ging ook vooruit en ging me langzaam weer beter voelen. Maar door mijn eigen schuld ben ik niet doorgegaan met de injecties. Ik voelde me weer een stuk beter en heb nagelaten mijn injecties op te halen.
Na een paar maanden ging het weer aanzienlijk slechter. Ik heb daarop contact gezocht met Bo Baden. Hij adviseerde mij om smelttabletten te gaan slikken. Deze hielpen mij totaal niet en waren bovendien verschrikkelijk duur. Ik heb gedurende deze tijd ook een afspraak gemaakt met Dr. Reynen in Deurne. Ik ben daar één maal geweest. Wat een wazig gedoe hanteert deze man. En bovendien verschrikkelijk duur. Een consult kost daar al gauw 170 euro. Bovendien heeft hij de pinautomaat op zijn bureau staan. Dit zegt mij al genoeg.
Hij is naar mij idee een goudzoeker over de rug van de zieke patiënten.
Ik ben verder gaan zoeken en kwam in contact met lotgenoten. Zij hebben me verder op weg geholpen en ben zelf vitamine B12 gaan injecteren. Ik zit nu in een situatie met begin verergeringen. Hier moet ik door heen. Het valt me ontzettend zwaar en heb vaak het gevoel dat ik het niet kan volbrengen. Vaak wil graag dood zijn. Zo beroerd voel ik mij.
